Terugblik
Verslag Car Rally Noorwegen 2021 Het was voor ons een nieuwe beleving deel te nemen aan de CAR rally welke twee jaarlijks wordt gereden. Het was nog even spannend of het allemaal door kon gaan met de coronamaatregelen, maar gelukkig kwam alles enigszins op zijn pootjes terecht. Voor ons was Noorwegen in dit jaargetijde een geheel nieuwe omgeving. Een week voor vertrek ontvingen wij een routeboek van de gehele week en tips ter voorbereiding en vermelding van de benodigde papieren. De pret begon al met het fantastische routeboek, wat een mooi en compleet boek hadden Nico en Marwi samengesteld. Bezienswaardigheden, per dag een ingetekende lijn van de route, de bol-pijl uitsplitsing, zelfs voor sommige routes een alternatieve route mocht de route niet te rijden zijn. Zondag 19 september was het dan zo ver, we vertrokken vanuit Nijverdal richting Kiel. Nog net voor de boot werd een tip gegeven wellicht je tank nog even vol te gooien. Bij de terminal voor de boot werden we verwelkomt door Nico en Marwi. Voor diegene die vaker de CAR gereden hadden was het een prettig weerzien. Een gevulde tas met lekkernijen en benodigdheden, incl. de tickets voor de boot werden ons overhandigd. Binnen de tijd waren alle equipes op tijd aanwezig. Na alle controles en het inschepen, werden de hutten opgezocht. Op zich zelf al een hele uitdaging de goede gang en hut te vinden. Tussen 18 en 20 uur mocht het diner genuttigd worden. Wat een lekkernijen, zeker de browny’s vielen in de smaak zowel als voorgerecht, als toetje. De vis en garnalen liefhebbers konden ook hun buikje rond eten. Omdat het niet heel erg druk op de boot was, mochten we tot laat in de avond blijven zitten, en was het met de hele groep al super gezellig. Na het ontbijt en het verlaten van de boot, was er na ca. 60 km een eerste verzamelpunt, zodat iedereen weer even bij elkaar was. De insteek van de CAR is ook dat een ieder kan doen wat ze wil doen, uiteraard is het gezellig om samen te lunchen en was het de bedoeling om 19.00 uur aan het diner te verschijnen. Bij de eerste stop was het goed vertoeven, zodat we als afsluiting van de week daar ook een laatste stop gehouden hebben. Via Oslo, Hamar met in het zicht op de schaatshal, door naar Lillehamer en vanaf daar gingen we de binnenlanden in. Helaas kwam aan het eind van de dag een lage bewolking en miezerregen roet in het eten gooien. Een hotel in Skeikampen was onze eerste overnachtingsplaats. Een klein gehucht ingericht op de winter en ski-activiteiten. Heerlijk geslapen en het avondeten was eveneens weer super. Dinsdag ging het dan echt beginnen met de routes via de binnenlanden van Noorwegen. Helaas was het eerst nog heel even bewolkt, maar al gauw kon het cabrio dak open, dikke jas aan en hoe geweldig. In mens grote vlaktes (Peer Gyntvegen) met de meest fantastische kleuren, de herfst had hier namelijk al zijn intreden gemaakt. Heerlijke gravelwegen om te rijden. Na twee geweldige routes gemaakt te hebben, was een koffiemoment geregeld in een typisch noors-zaakje. We werden getrakteerd op een echt grote tompoes zelf gemaakt door de eigenaresse. Via uitgestrekte wegen langs en over het water met mooie uitzichten kwamen we in Vagamo alwaar we de lunch gebruikte. Voor menigeen was de tompoes nog niet echt gezakt, maar de vitrines met lekkernijen zag er wel heel uitnodigend uit. Engels de voertaal in Noorwegen voor ons als toerist, dus iedereen in zijn of haar beste engels wat bestellen, wat schetste onze verbazing, de dame gaf aan dat het ook gewoon in Nederlands mocht. Hoe grappig, ze was enkele jaren terug geëmigreerd en dit leuke zaakje gaan runnen. De middag werd vervolgd om uiteindelijk naar Andalsnes te rijden waar we zouden overnachten. Onderweg waren de eerste watervallen zichtbaar. Het hotel stond op een prachtige plek, net bij een haven met diverse grote boten en aan de andere kant de mooie bergtoppen, waarop soms al een topje wit was van de sneeuw. Woensdag stond de dag in het thema van de trollen en de fjorden. Vanuit Andalsnes konden we al gelijk de “trollenweg” op. Dit was een hele belevenis vergelijkbaar met sommige passen in Oostenrijk/Italië, maar omdat het hier niet echt begroeid is met bomen kun je ver vooruit en achteruit kijken. Halverwege zagen we al snel het brute geweld van een prachtige waterval. Eenmaal boven zijn we uitgestapt en via een smal toegankelijk pad werd de mogelijkheid gegeven terug te kijken welke prachtige route je inmiddels had afgelegd. Voor menigeen was het op het randje kijken al een hele uitdaging maar wat voel je je dan nietig in zo’n omgeving. Aan het einde van de Trollenstigen verzamelde we ons bij een koffiestop, dit was in een omgeving waar men leefde van de aardbeienteelt. Uiteraard volgende een bakje koffie/thee met wederom een super groot stuk taart met aardbeien. Wat een stuk, maar overheerlijk, iedereen at zijn bordje keurig leeg. Uiteraard kwamen de trollen weer ter sprake, en iemand die model gestaan had voor een trol. De gezelligheid kon niet op, maar we moesten door. Na ca. 5 km stond ons een eerste overtocht met een veerboot te wachten. Altijd weer een belevenis. Via de Geiganger – ook een hele bekende route met al die kleuren van mos en bladeren. Boven aan kon er gestopt worden om het fjord van Geiganger in te kijken. Daar voer net een cruise-schip het fjord in wat een plaatje. Eenmaal beneden werd het Fjordcenter bezocht. In Grotli werd de lunchstop gehouden, een groot o.a. hotel zomaar ergens in een verlaten gebied. Helaas was het niet mogelijk de weg 258 te rijden, dus gingen we via de normale weg richting Loen alwaar we overnachten. Dit hotel lag ook aan een uitloper aan het water, helaas regende het behoorlijk toen we daar aankwamen zodat we niet echt van de omgeving konden genieten. De volgende dag zou een volle dag worden aldus het routeboek, we zouden van alles kunnen zien, bergen, gletsjers, fjorden, watervallen en tunnels. Dus vol spanning vertrokken we weer van uit Loen. We waren nog maar net goed en wel onderweg, zag een van de deelnemers zeehondjes dobberen. Dus allemaal even in de ankers en de telefoon mee om een prachtig plaatje voor thuis te maken. Hoe relax de een lag lekker op z’n ruggetje te dobberen als of hij poseerde voor ons. De koffiestop was gemaakt bij een noors winkeltje met van allerlei snuisterijen als ook trollen, want ja die moesten toch echt wel mee naar huis. Een uiterst vriendelijke eigenaar voorzag ons van koffie en thee. Vanuit daar gingen via tunnels met soms lange wachttijden omdat ze vaak maar per zijde door de tunnel gaan met een “voorrijder”, door naar het gletsjers museum. Via de zoekfoto van een grote olifant vonden we het museum. Via een rondgang kon men zien hoe men vroeger leefde in dit gebied en welke dieren daar leefde, of geleefd hadden. Het hoogte punt van dit bezoek was een film over de gletsjers door het jaargetijde heen. Werkelijk geweldig, het ronde filmdoek deed je doen geloven of je werkelijk aanwezig was. Wat mooie realistische beelden gezet onder prachtige muziek. Vanuit het museum reden we richting Hella voor een oversteek naar Vangsnes. Nadat we de boot verlaten hadden reden we verder over een stuk hoogvlakte, met onderweg talrijke watervallen. De een nog mooier en groter dan de andere, met in het tussenstuk zelfs nog de eerste sneeuw. Uiteindelijk eindigde we die dag in Ardalstangen waar we ons hotel aan het water aantroffen. Het waaide die avond behoorlijk en volgens de plaatselijke mensen daar gaf dit aan dat er regen c.q. sneeuw onderweg was. We vertrokken die ochtend met inderdaad regen en grijze luchten. Vandaag zou de Sognefjellsveien gereden moeten worden. Via een overtocht met de boot vertrokken we in noordelijk richting. Toen we net een paar kilometer aan de klim begonnen waren werden we aangehouden dat het wellicht niet wenselijk was deze pas te nemen gezien het feit dat de sneeuwschuivers bovenin hun werk aan het doen waren. Dus terug naar een parkeerplaats voor verder overleg wat nu te doen. Ja dat was ook wat, het hele stuk terug………………. En op eigen inzicht terug naar het volgende hotel. Eigenlijk was iedereen een beetje teleurgesteld dat het niet kon/mocht. Er kwamen wel auto’s van de pas af. Deze weg was in totaal ruim 100 km lang. Dus al gauw vormde zich een groepje die zei – we gaan het toch proberen, terug kan altijd nog. Zo gezegd zo gedaan, het begin van de pas was echt prachtig uitgestrekte vlaktes met veel water en prachtige kleuren van mos en gesteente. Al gauw begon het licht te sneeuwen, maar het werd van kwaad tot erger. Ja hoe ver zouden we zijn ? en hoe ver konden we nog ? Inmiddels waren we in een witte wereld beland, en bij een volgende beklimming van een berg bleef de eerste auto steken. Het sneeuwde inmiddels behoorlijk hard en er stond veel wind, kortom heel guur. Nu was het zaak iedereen in veiligheid te laten draaien en dan toch maar de terugweg te aanvaarden. Ook dit was makkelijk gezegd dan gedaan, wat een toestand. Een aantal mannen is zeker een goed half uur bezig geweest om de voorste deelnemer zonder kleerscheuren weer op het rechte pad te krijgen. En koud en nat dat iedereen was brrrrr. Van de deelnemers was er maar een die echt winterbanden op de auto had, en die ook al Artic ervaring had. Albert en Margret gingen het toch nog verder proberen. Met behulp van een twee plaatselijke bewoners en de sneeuwschuiven is het hun gelukt de uiteindelijke route te rijden. Hoe mooi ……. Echt complimenten aan hun. Uiteindelijk gedraaid en terug, na een kilometer of 5 even gestopt om het toiletgebouw dat daar stond te bezoeken want de dames hadden inmiddels we erg hoge nood. En weer door – kachel in de auto op volle kracht om maar warm te worden. De buikjes moesten ook nodig weer gevuld worden dus op zoek naar een eetgelegenheid, nou dat viel nog niet mee. Waar we ’s morgens om 9 uur bij de veerboot waren, waren we nu om 4 uur ‘smiddags weer op zelfde punt, maar wel met een hele mooie ervaring rijker. De laatste overnachting in een hotel was in Fagernes. Daar kwamen de verhalen …………wat te allemaal al niet beleefd hadden die dag. Sneeuw………koud………….nat ………..glad, glijden, gevaarlijk…….maar o zo mooi. Geweldig ondanks het feit dat we het niet geheel rijden konden pakken ze ons die ervaring niet meer af. ’s Avonds werd er na het eten al een soort van afscheid van elkaar genomen door iedereen een prijs uit te reiken van het zoeken van de foto’s onderweg. Iedereen ontving een super gevulde tas met van alles er in – echt wederom complimenten. Uiteindelijk werd Albert uitgenodigd om zijn verhaal te doen hoe hij nu uiteindelijk over de bergpas gekomen was. Wat een spreker die Albert……….we hingen aan zijn lippen om het aan te horen. Als laatste werden Nico en Marwi gecomplimenteerd door de hele groep voor de prachtige reis en de uitmuntende zorg voor ons allemaal. Als laatste werd de wens uitgesproken dat de hele groep toch nog wel weer heel graag over twee jaar een reis met Nico en Marwi willen maken. Dus laten we hopen dat iedereen gezond mag blijven en dat we in 2023 nogmaals samen op reis mogen en kunnen gaan. Namens de CAR Noorwegengangers 2021. ALGEMENE HISTORIE Hoewel de naam anders zou doen vermoeden is de CAR-rally een echte toertocht van 7 of 8 dagen. De rit heeft dus niets te maken met de Golden Tulip rally of een van de andere bekende rally’s. Men kan de rit beter vergelijken met de Europarit met dat verschil, dat bij de CAR-rally het wedstrijdelement ondergeschikt is ten opzichte van de gezelligheid. De rit werd tot nu toe verreden in de tweede helft van september. Het hoofddoel van de rit is om in een week tijd veel te zien van een land en haar schoonheid. U dient als deelnemer wel een auto enthousiast te zijn.Om het wedstrijdelement niet geheel uit te sluiten hebben de uitzetters in het routeboek de nodige fotovragen opgenomen en tevens vindt u in het routeboek de aanwijzigen voor uiteraard de route en de rustpunten onderweg. Dat zijn meestal nostalgische pubs. De eerste CAR-RALLY werd in 1993 verreden door een deel van Engeland. De route ging dat jaar door de Yorkshire Dales en Yorkshire Moores alsmede het Lakedistrict en het Peakdistrict. Voor veel deelnemers was het bezoek aan de Morgan fabriek het hoogtepunt van deze rit. In 1995 werd de tweede toertocht verreden, waarbij Noord Engeland en vooral Schotland op het programma stonden. De deelnemers praten nog steeds over de prachtige westkust van Schotland en de bezoeken aan de whisky stokerij, Eilean Donan en het Doune Motormuseum. In 1997 werd Zuid Engeland en Wales uitgekozen voor het derde evenement. Ook hier werden de deelnemers getrakteerd op prachtige smalle binnenwegen, prima hotels en een puike sfeer tijdens de gehele rit. In 1999 ging de CAR-RALLY naar voornamelijke zuid-west Ierland via Zuid Engeland. We bezochten o.a. een whiskey stokerij en een kristal fabriek. In 2001 ging de CAR-RALLY opnieuw naar Ierland. Dit keer gingen we per vliegtuig naar Dublin om vandaar met huur auto’s naar het noorden van Ierland en Noord-Ierland te rijden. Een prachtige natuur, een dag Dublin en een ochtend rallyschool zorgden voor een onvergetelijke tocht! In 2003 gingen we weer naar Schotland, zie voor het verslag de aparte webpagina. In 2005 werd de rit voor het eerst in Scandinavië verreden. Via Kiel Goteburg werd de tocht vervolgd naar Noorwegen. Het weer was helaas niet elke dag super, maar de tocht daarentegen wel! Zie verslag 2005. In 2007 was Zweden aan de beurt. Wederom een prachtige tocht door het land van de bossen en meren. Zie hiervoor ook de verslagen 2007. In 2009 werd wederom Engeland aangedaan. Deze keer was de rit bijna een kopie van het eerste jaar 1993, waarbij o.a. een bezoek aan de Morgan fabriek werd afgelegd. In 2011 ging de rit weer naar Wales, waarbij de deelnemers op rondreis door het prachtige land gingen. Lees verder het verslag verderop. Twee jaar later is de CAR Rally naar Schotland gegaan en verderop ziet u ook hier van een verslag van. Ook verder op is het verslag van waar de rit in 2015 naar toe ging te lezen! Helaas werd er in 2017 geen CAR Rally georganiseerd maar in 2019 is er weer een CAR en hoe de uitzetters deze versie hebben uitgezet kunt u hier onder lezen. Na de CAR in september zal er weer een verslag komen van hoe het was in Engeland! Verslag CAR Rally 2019Na het lezen van informatie over de CAR-rally hebben we ruim een half jaar voor de start besloten mee te gaan en ons direct ingeschreven. Zuid-West Engeland (Cornwall, Devon, Lands End en Cotswold) trekt ons beide wel en daarnaast kom je daar niet snel. Naast ons bleken nog 9 andere equipes enthousiast genoeg om deel te nemen. Deze bleken al vaker deze rally gereden te hebben en waren allen even enthousiast. Voor Judith was het trouwens de eerste keer een grote tour met de Mini in combinatie met kaartlezen/navigeren. Omdat de Mini toch al een beetje op leeftijd begint te raken hebben we vooraf alle basis dingen nog gecheckt. Remmen, verwarming (vooral het uitzetten er van), olie, koelvloeistof, accu, verlichting etc. Ook de kofferbak maar vol gepakt met kleine onderdelen, reserve olie en wat gereedschap. Hier hebben we overigens niet veel van nodig gehad. Andere deelnemers waren iets minder fortuinlijk (oude Opel Kadett had het iets zwaarder, maar heeft de eindstreep ook gewoon gehaald) Dag 1; zaterdag 21 september Dag 2; zondag 22 september In de route was een bezoek aan het Beaulieu National Motor Museum opgenomen. Een welkome afwisseling met diverse oude (en nieuwere) automobielen in een park met oude gebouwen. Het eerste hotel is prima en gelegen in de plaats Salisbury. Na een dag hobbelen in de Mini even een wandeling gemaakt naar een mooie kathedraal met park. Savonds was het relaxen, bijpraten en ervaringen uitwisselen met de andere deelnemers en op tijd slapen. Dag 3; maandag 23 september
Dag 4; dinsdag 24 september: ‘Lands End’ Volgens de uitzetters Marwi en Nico hadden we in de middag een soort van vrije om de omgeving op eigen tempo te bekijken. Ze hadden een mooie kustweg, met diverse kliffen, tinmijnen en vissersplaatsjes (o.a. St. Ives en Portreath) uitgezocht. Soms zie je de mederijders/-reizigers en doe je samen een drankje en dan weer uren zie je niemand. Uiteindelijk waren we toch pas rond 18.00 uur weer in t hotel. Dag 5; woensdag 25 september: ‘Noordkust’ Dag 6; donderdag 26 september: Cotswold Dag 7; vrijdag 27 september :’Landrover Experience’
Dag 8; zaterdag 28 september Nogmaals dank Marwi en Nico voor het uitzetten van deze geweldige route en de goede zorgen gedurende de week. Ook dank aan de andere deelnemers voor de gezellige en leuke week. Autosportieve groeten, Judith en Marco Verslag voorbereidingen CAR Rally 2019 Onze reis ging deze keer naar Cornwall in Engeland. Dit was tevens de gelegenheid om de car-rit die in september gereden wordt uit te zetten. Uit de vele routes en wat er te zien was hebben we een keuze gemaakt. Tijdens deze rit maken we gebruik van de motorways, doorgaande/ lokale wegen en single roads. 1 e dag: De deelnemers zien elkaar in Hoek van Holland voor inscheping op de boot naar Harwich in Engeland. 2 e dag: In de vroege ochtend volgt ontscheping en van hier vandaan een aanloop route naar Basingstoke. Van hieruit rijden we naar New Forest Zuid Engeland waar de paarden, schapen, koeien, varkens en ezels los rond lopen. Het is hier dan ook oppassen want de dieren gaan niet zomaar aan de kant voor jou. Dan wordt er verder gereden naar Beaulieu waar het National Motor Museum is met tuinen en kasteel welke bezocht kan worden. Van Beaulieu verder naar Shaftesbury met het beroemde straatje Gold Hill. Hier vandaan nog een klein stukje naar Salisbury voor de overnachting. Uitzicht in het New Forest 3 e dag: Deze dag wordt er gereden naar Tavistock in de streek Devon. Met een willekeur van wegen en plaatsjes komen we dan aan in het National Park Dartmoor. De wegen zijn hier ook wat smaller, langzaam stijgt deze ook naar Haytor Rocks een berg tevens de hoogste van de streek, verder naar de plaats Wildecombe in the Moor.De route gaat dan verder naar Two Bridges, Princetown om dan in Tavistock aan te komen voor 3 overnachtingen. Tavistock 4 e dag: Deze dag loopt de route naar het westelijkste punt van Engeland in Cornwall naar Land’s End. Gezien de afstand gaat de heen route voornamelijk over doorgaande wegen via de plaatsen Liskeard, st Austell, Helston, Penzance naar Land’s End. Dan weer terug via de plaats Just aan de noordelijke kant van Cornwall om de kustweg verder te volgen naar Portreath en verder te gaan met een snellere route naar Tavistock het einddoel weer voor deze dag. 5 e dag: Een wat rustige dag met niet te veel km’s om ‘s middags wat vroeger in Tavistock terug te zijn zodat de deelnemers wat tijd hebben om de plaats te bezoeken. Deze dag loopt de route naar de plaats Bude aan de noordkant om dan de kustweg in westelijke richting te nemen naar Port Isaac. Tijdens deze route langs de kust heb je prachtige uitzichten en weggetjes met 30 %. Dan weer terug naar Tavistock. Typische Engels landweggetje 6 e dag: Een dag weer met uiteen lopende wegen om af en toe op te schieten vanwege de tijd/afstand. De route loopt eerst over de hoogvlakte van Dartmoor National Park om dan af te zakken naar de plaats Exeter. Hier wordt de motorway genomen om even op te schieten dan gaat het verder via lokale wegen weer naar de Cotswolds met zijn mooie dorpjes, of de tijd heeft stil gestaan. Als eerste rijden we naar het plaatsje Castle Combe, vervolgen via o.a. de volgende dorpjes Bourton on the Water, Upper Slaughter, Guiting Power, Stanway en Broadway. Hierna loopt de route verder naar de plaats Stratford-upon-Avon voor de overnachting. 7 e dag: De laatste dag in Engeland al weer. De route via allerlei dorpjes weer richting Birmingham, de bedoeling hiervan is dat eventueel op dit stuk het British Motor Museum bezocht kan worden of een bezoek aan de Jaguar fabrieken te brengen. Dan gaat de route verder om aan het eind van de middag in de buurt van Harwich aan te komen voor het diner. Na het eten nog een klein stukje voor de oversteek met de nachtboot naar Hoek van Holland. 8 e dag: 08.00 u. Aankomst in Hoek van Holland en wordt afscheid van elkaar genomen. De beschreven route ’s zijn onder voorbehoud. De uitzetters, Nico en Marwi. Verslag Car Rally 2015 Scones, bacon and eggs, sun and more Dag 1, 26 september De deelnemende equipes verzamelden zich bij Hoeve Paepehof in Adinkerke, België. Voor velen was het een weerzien van oude bekenden die eerder hadden deelgenomen aan de Car Rally, voor de schrijver van dit verslag en zijn echtgenote was dit de eerste keer dat er werd meegedaan aan de Car Rally. De organisatoren Nico en- Marwi, verzochten ons dan ook om het reisverslag te gaan opstellen, wat we met plezier hebben gedaan. De eerste verrassing wachtte ons al in Hoeve Paepehof, wij mochten meedoen aan een loterij. Naar verluidt werder een pikante prijs gewonnen door de equipe Albert Snippe en Margaret de Winter, wellicht dat Margaret ons nog eens kan trakteren op enkele foto’s van haar prijs. Na de nodige versnaperingen zijn wij in de auto’s gestapt richting Calais. Daar werden wij bij de ferry terminal geconfronteerd met de keiharde werkelijkheid van duizenden vluchtelingen, deze vluchtelingen werden ondergebracht in tentenkampen nabij de ferry terminal. We zijn vrij snel ingescheept en met de boot vertrokken richting Dover. Aan boord hadden we prachtig weer, er was ook een schitterend uitzicht op de krijtrotsen van Dover vlak voor de aankomst. Eenmaal in Dover zijn wij ontscheept en hebben we ons hotel in Thatcham opgezocht. Het Regency hotel was een erg gastvrij hotel met een gezellige bar om na te borrelen. Zo werd dan ook de eerste dag afgesloten. Dag 2, zondag 27 september Na het ontbijt in het hotel zijn we vertrokken richting Fishguard. ’s Ochtends was het erg koud, aan de grond had het zelfs licht gevroren. Halverwege de route richting Fishguard werd het prachtig weer, dit weer heeft ons ook niet meer in de steek gelaten. Het bleef de hele week on-Iers weer met veel zon en goede temperaturen. In Fishguard hebben we de ferry boot gepakt naar Rosslare in Ierland. Door het schitterende weer konden we op het achterdek genieten van de zon en de nodige versnaperingen. We hoefden ons niet teveel zorgen meer te maken over de afstand van de ferry terminal in Rosslare naar het hotel, deze bedroeg slechts enkele honderden meters. In het hotel aangekomen zijn wij snel vrij daarna aan tafel gegaan. De verrassing was dat wij in Ierland Chinees hebben gegeten in dit hotel. De bediening in het hotel was scherp en duidelijk aanwezig, de stem van deze dame zal niet snel worden vergeten. Ze had echter de zaak top onder controle en iedereen werd snel en vakkundig voorzien van een heerlijke maaltijd. Dit hotel, Ferry Porthouse, lag perfect op de route als vertrekpunt voor onze derde dag. Dag 3, maandag 28 september Op de derde dag ging het echte werk gebeuren, het rijden op basis van het bolletje-pijltje-systeem gecombineerd met het zoeken van foto’s. Nico en Marwi hebben ons stevig aan het werk gezet om met foto’s en getructe foto’s aan de slag te gaan. De zoektocht was één van de gespreksonderwerpen die steevast terugkwam tijdens lunch en diner. Vanuit Rosslare zijn we gereden richting Ballyvourney, aldaar lag ons hotel, The Mills Inn. Halverwege de rit zijn we nog aanbeland bij de whisky stokerij Jameson in Middleton. De oude whisky stokerij is omgetoverd tot een museum waarin op een leuke en vakkundige manier werd uitgelegd hoe het proces van whisky maken in zijn werk gaat. Naast de oude stokerij hadden we zicht op de nieuwe fabriek, daar was echter geen rondleiding gepland. Ter afsluiting werd een proeverij georganiseerd en kregen enkele vrijwilligers een heus certificaat van bekwaamheid van whisky proeven mee naar huis. Vanuit de stokerij zijn we vertrokken richting The Mills Inn, waar eerst enkele drankjes aan de bar werden genuttigd en waarna wij met z’n allen aan tafel zijn gegaan. Helaas was Gerrit Horstman niet van de partij wegens ziekte, de volgende dag was hij gelukkig weer volledig hersteld. De avond werd afgesloten in de pub die bij het hotel aanwezig was. Dag 4, dinsdag 29 september Na de eerste kennismaking met Ierland vanuit Rosslare naar Ballyvourney stond vandaag een mooie rit gepland richting Dingle. De uitzetters hebben ons via schitterende wegen meegenomen naar prachtige kustlijnen, mooie kliffen en vergezichten. Door het prachtige weer was het echt iedere minuut van de dag genieten geblazen op deze fantastische route. In woorden kan ik niet vertellen hoe mooi het was, de beelden zijn deels ook beschikbaar in de vorm van foto’s en via het filmpje dat Gerrit Horstman heeft gemaakt. Gerrit had op zijn auto een zogenaamde Gopro-camera gemonteerd zodat tijdens het rijden de voorgangers van zijn auto kon vastleggen. Deze beelden zeggen genoeg over de schoonheid van het landschap in dit gebied. De stops, zowel voor de koffie als voor de lunch, waren ook erg goed uitgezocht door Nico en Marwi. Prachtige plekken voor koffie en scones. Dag 5, woensdag 30 september De voorafgaande dagen waren zo mooi dat dit niet te overtreffen leek, maar deze dag, woensdag 30 september, was eigenlijk wel de topdag. ’s Ochtends vroeg vertrokken wij met opnieuw fantastische weer vanuit het hotel richting Killarney. Daar wachtte ons echter de eerste onvoorziene verrassing, want door een wegblokkade konden wij niet de route volgen die we moesten volgen. Uiteindelijk is dit allemaal weer goed gekomen. Met opnieuw schitterend weer en in het begin nog prachtige mistgebieden, reden wij richting Killarney. Daar troffen wij een fantastisch uitzichtpunt genaamd Lady’s View. Vanaf deze plek was er een schitterend uitzicht over het meer Lake Killarney en de omliggende gebieden. De uitgezette route leidde ons via prachtige vergezichten, door bergen, langs meren, richting zee op soms erg smalle wegen waar je naar hartenlust kon rijden. Vanwege het fantastische mooi weer was het voor de cabrio rijders extra genieten geblazen. De routes waren niet altijd eenvoudig, het was op deze dag dat onze routinier Ben van de Berg niet in topvorm was. De koffiestop was in een prachtig mooi oud restaurant, de lunchstop was in de Bridge Bar in Port Magee. We vervolgende onze route via The Ring of Kerry en zijn ’s avonds weer uitgekomen in ons hotel in Ballyvourney. Opnieuw een gezellige avond gehad in de pub aldaar met de nodige versnaperingen. Dag 6, donderdag 1 oktober Vandaag stond de rit richting Dublin op het programma, eerst via snelwegen daarna de bergen in. Dit landschap wat wij tegenkwamen was verrassend, vele kleine binnenwegen leidden ons langs prachtige meren richting Dublin. Er werd flink gereden op deze prachtige wegen, Hans en Bert wisten met hun Alfa goed raad op deze route. Tijdens de rit kwamen wij enkele onverwachte obstakels tegen, zoals een kudde schapen die de auto’s volledig omsingelde. Stilstand en stapvoets rijden was het enige wat nog hielp. Ons hotel was het Sandymount Hotel, vlakbij de terminal van waaruit wij de volgende dag zouden vertrekken naar Hoek van Holland/Rotterdam. Een groot deel van de mensen is ’s avonds nog mee gegaan richting de Temple Bar in hartje Dublin. Daar hebben we genoten van Ierse folk muziek, dans en lekkere drankjes. Een mooi afscheid van Ierland, de volgende dag zijn we weer vertrokken richting Engeland/Hoek van Holland. Dag 7, vrijdag 2 oktober Na een korte nachtrust zijn we al heel vroeg weer richting de ferry vertrokken. In de vroege ochtend is het echter nog erg spannend geworden doordat Leo en Janny een afslag hebben gemist en pas op het allerlaatste moment de ferryboot konden halen. Gelukkig ging het allemaal net goed en konden wij aan boord ontbijten. De ferryboot bracht ons naar Holyheads, vanaf Holyheads zijn wij via veel snelwegen gereden naar Hull. Ondanks de route via snelwegen was de rit opnieuw erg mooi. In Hull zijn wij vervolgens ingescheept op de P&O ferry richting Rotterdam. De boot was van alle gemakken voorzien en we hebben ’s avonds met z’n allen goed en gezellig gedineerd. Entertainment was er ook voldoende aan boord, een ieder kon zich tot in de late uurtjes vermaken. De hutten aan boord waren erg goed en stonden garant voor een goede nachtrust. Dag 8, zaterdag 3 oktober ’s Ochtends vroeg zijn wij aangekomen in Hoek van Holland, na een gezamenlijk ontbijt aan boord. De ontscheping verliep soepel en vlotjes, we hebben vervolgens nog een groepsfoto gemaakt op een nabij gelegen parkeerplaats van de ferry terminal in Hoek van Holland. Dit was ook de plek waar wij afscheid hebben genomen van elkaar en huiswaarts zijn gereden. Ik denk dat ik namens allen mag spreken van een fantastische week in Ierland met schitterend weer en erg goede routes. Veel dank zijn wij verschuldigd aan de uitzetters Nico en Marwi die alles tot in de puntjes hebben geregeld, inclusief alle stops en overnachtingen. Voor de statistieken wellicht nog even van belang: De Car Rally kende ook nog een klassement, nummer drie de equipe Ben en Roeli van de Berg, nummer 2 Albert Snippe en Margaret de Winter, de winnaar was de equipe Henry en Dieneke Fraterman. De prijswinnaars, maar ook de anderen, werden getrakteerd op leuke attenties en presentjes die nog aanwezig waren in de voorraadkelders. Henry en Dieneke Fraterman Verslag Car 2013 – Rit naar Schotland Zoals gebruikelijk eens per twee jaar is van 18 t/m 25 september de Car-Rit verreden. Ook dit jaar weer uitgezet door Marwi en Nico Peterse. Individueel moesten we het spoor volgen dat Marwi en Nico voor ons hadden uitgezet met bolletje/pijltje aanwijzingen en veel foto’s langs de route die gevonden dienden te worden. Voor de meesten in ons gezelschap was de uitgezette weg goed te vinden, maar Will en ik hebben deze eerste dag plekjes gezien die weliswaar prachtig waren maar beslist niet in het routeboek voorkwamen. Maar dat terzijde. Het hotel hebben we uiteindelijk wel gevonden en waren gelukkig nog op tijd voor het diner. ’s Avonds was er, naar wij denken speciaal voor ons gezelschap en nog 4 bussen met Schotten op gevorderde leeftijd, een Schots duo dat leuke liedjes ten gehore bracht. Bij die oude Schotten voelden wij ons opeens heel jong. Een prettig gevoel ! Na het ontbijt de volgende ochtend zijn we gestart voor de tweede etappe en onze eerste kennismaking met de Schotse Hooglanden. Wat hebben we genoten! Prachtige glooiende, smalle en bochtige wegen en bovendien schitterend weer. De schoonheid van dit deel van Schotland kwam volledig tot zijn recht. Uiteindelijk kwamen we langs Loch Ness in ons volgende hotel. Aangezien de volgende dag een rondrit langs de kust, ten noorden van Loch Ness gemaakt zou worden, was het mogelijk uiteindelijk weer in hetzelfde hotel te overnachten. Met name de tocht over de Applecross pas was schitterend. We hadden ook deze dag het weer mee, zodat we volop konden genieten van de adembenemende uit- en vergezichten. Tijdens de derde etappe wachtte ons een verrassing. Het restaurant waar we gingen lunchen was uitsluitend bereikbaar per kabelbaan. In dit wintersportoord “Nevis Range”, dat het top skigebied van Schotland is, hebben we genoten van heerlijke sandwiches die voor ons klaar stonden. Of Piet en Ine van der Veer dit ook meegemaakt hebben weten we niet, want ook één van de beste en meest ervaren rally rijders heeft wel eens een dag dat ze een onbedoeld ommetje maken waardoor ze ernstige vertraging oplopen! Ons laatste hotel, voor de volgende twee nachten, lag net iets boven Edinburgh van waaruit we nog eens opnieuw een rondje konden maken over hoge en smalle wegen. In dit laatste hotel, waren een aantal kamers waar we zelfs de luxe hadden van een bubbelbad op de kamer. Met name voor Alie B. (ik zie nu pas hoe grappig dat is) was een bubbelbad blijkbaar een nieuw fenomeen. Kwistig met badschuim strooiend was de schuimontwikkeling enorm. Het kwam nog net niet onder de deur door maar voor echtgenoot Henk B. was het een welhaast ondoenlijke klus om ervoor te zorgen dat het overtollige schuim afgevoerd kon worden. De laatste dag was mistig en kil, maar onze enige opdracht was om op tijd te zijn voor inscheping voor de terugreis. Dat een navigatiesysteem ingebouwd in een BMW niet zaligmakend is, is gebleken. Uiteindelijk kwam toch iedereen op tijd en hebben we etend, drinkend en slapend de laatste etappe over het water afgelegd totdat we om 09.30 weer van boord konden in IJmuiden. De totaal afgelegde afstand vanaf Almelo en terug tot Almelo was in totaal 2.147 km, waarvoor we 36,02 uur achter het stuur hebben gezeten. We hebben Marwi en Nico al hartelijk bedankt voor de geweldige wijze waarop zij deze trip voorbereid en begeleid hebben, maar ik wil dat graag langs deze weg nogmaals doen. Bij een volgende Car-Rit zijn wij in ieder geval weer van de partij. Will en Gerrit Horstman 17 september, Car-Rally 2011, Wales. In de loop van de zaterdagmiddag rijden we van Hellendoorn naar Hoek van Holland om daar een aantal bekende Hellendoorners te ontmoeten. Koffie of een biertje en even later een heerlijke maaltijd. Mooie gelegenheid om de overige reizigers te leren kennen en, zoals dat zo vaak gaar, even de kat uit de boom kijken. Vragen: Leeftijd? varieert tussen de 40 en 75; Zijn het niet uitsluitend echtparen? Een vader en een zoon, twee oude vrienden mooi een weekje op stap zonder moeders; Zal er uitsluitend over auto’s en rally’s worden gepraat? Moet je verstand van auto’s hebben om “er bij te horen”? De groep van 12 teams komt voor de helft uit Hellendoorn-Nijverdal, de overigen verdeeld over het land. Zo begint onze eerste kennismaking met The Car-Rally. Een tweejaarlijks georganiseerde autorit die vaak gereden wordt in Great Brittain of Scandinavië. Dit jaar is Wales aan de beurt en het belooft een mooie rit te worden door het land van de auto “freaks”. Want zeg nou eerlijk, waar zijn de mooiste auto’s gemaakt, waar is de industriële productie van auto’s gestart? Waar zijn de rotondes uitgevonden, wat is het land van “Top Gear” en waar blijven ze eigenwijs links rijden. Engeland……Wales……… We gaan met de boot van Harwich en liggen op tijd in bed, de volgende ochtend moeten we vroeg op. De wekker mist zijn kans ons te wekken, er speelt al vroeg muziek uit alle luidsprekers, het is dan 5.30 hr. Het is uitkijken met je duffe kop, links rijden gaat goed maar je moet er wel wakker bij zijn. Gelukkig komen er wat later meer tegenliggers die je duidelijk maken dat zij rechts rijden deze keer, vanuit je eigen positie gezien. Dus we houden het maar op links rijden, van de gemiddelde Engelsman kun je het toch niet winnen! Al snel passeren we een pittoresk plaatsje in East Anglia en pakken een mooi fotomoment. Deze rally is er niet een van “doorrijden, niet stoppen”. Gelukkig zijn er veel mogelijkheden om te genieten van het land en haar mensen tijdens deze rit. We zullen de komende week elkaar dan ook genoeg tegen komen onderweg maar ook bij het ontbijt en de avonddiners in de hotels. Ondertussen nemen we kennis van de regels en de gewoonten van deze rit. Nico en Marwi Peterse, de organisatoren in successie, hebben veel werk gemaakt van het Routeboek. Het gaat volgens het eenvoudige principe van bolletjes naar pijltjes, makkelijk genoeg! Maar de truc zit ‘m niet hier in. Nee, de problemen liggen tussen de pijlkoppen en de bolletjes. Moet je fotoshots in de volgorde plaatsen in het schema alsof je niets beters te doen heb in zo mooie omgeving. Menigeen riep in het begin stoer: “ik doe het niet voor de punten, rij lekker door en geniet van het landschap”. Maar….vanaf dag 1 begon er toch een soort van competitie te ontstaan. En uiteraard heb ik het niet over echtpaar Beuker, altijd in voor een hoofdprijs. Wel over de heer en mevrouw Kerkdijk, die wel keerde en draaiden om toch nog net de goeie foto op de juiste plek te vinden. Zondag de 18e arriveren we tegen vijf uur in Betws-y-Goed in het Waterloo Hotel. Leuke pleisterplaats en onder het diner worden de contouren van onze groep duidelijk. Gezellige mensen die naast passie voor auto’s ook liefhebbers zijn van kletsen, eten en borrelen. Het avondprogramma, ook de komende dagen, is plezierig en geeft veel ruimte voor een ieder te doen en te laten wat ie wil. Deze eerste dag hebben we vanaf de boot ca. 470 km gereden. Maandag gaan we een 200 km rit maken die ons voert naar de Ierse Zee met als tussenstop Cowy. Hier bezoeken we het kasteel, strategisch gelegen op een heuveltop bij de monding van de River Conwy. De middag zal voor een deel van onze groep niet volgens programma lopen. Het bezoek aan het middeleeuwse plaatsje vraagt teveel (tijd) en de rit naar Betws-y-Goed wordt voor deze mensen verkort afgelegd. Dit levert geen problemen op. In tegendeel, er is dan juist meer tijd om Betws-y-Goed te bezoeken en op eigen houtje de omgeving te verkennen. Het is trouwens onmogelijk de plaatsnamen van Wales te onthouden, tenzij je een spraakgebrek hebt of het risico wil lopen die te krijgen: wat denk je van LiandunoYsbyty-Han, Gerrigydrudion, Llanrwst, Ffestiniog, Bwich-y-Sarnau, Abby-Cwm-Hir……… Het mooie landschap met de vriendelijke Walesman maakt alles goed. De dinsdag laat ons kennismaken met Noord-Wales. We lunchen bij het stuwmeer Lake Vyrnwy en passeren ’s middags een tweede stuwdam van een drinkwaterbassin. Het landschap is vaak verlaten. Lange gestrekte dalen en verre gezichten op de onmetelijke heuvelketens. Een oude loodmijn uit vergeten tijden laat wat sporen na. het zijn schapen die hier de kost op moeten brengen in deze dunbevolkte streek. Ondertussen letten we scherp op de foto-opdrachten. Soms rijden we verkeerd en keren om tot vermaak van anderen. Tot dat ze zelf moeten bekennen verkeerd te zittenen het leed gedeeld kan worden. Tineke, mijn vrouw, en ik doen het zo gek nog niet. Ook de samenwerking als paar valt niet tegen. Er is geen druk van de aardappels moeten op, het strijkgoed wacht. Dus er is volop aandacht en energie voor de Rally….. We overnachten nu in Llandrindod Wells. The Metropole Hotel hier geeft ons de mogelijkheid 3 overnachtingen te hebben zodat koffers niet meer gepakt hoeven te worden. De komende dagen zullen we van hieruit ritten maken in Midden Wales en The Cambrian Mountains. De mooie uitgestrekte landerijen met woeste hellingen en lange dalen worden afgewisseld door kleine dorpjes. Veel smalle wegen en steile hellingen (25%). Het lijkt alsof er niet veel te beleven is maar de organisatie weet toch steeds weer interessante stekjes te vinden. En dan heeft een van de teams, tot ieders schrik, autopech. Het is in een godverlaten gebied dus schietgebedjes mogen niet baten. De VW Lupo van Hans en Bert liet het compleet afweten. En dan kom je er achter dat de Engelsen echt niet gesteld zijn op Deutsche PKW’s, dus professionele hulp is ver te zoeken. Zelfs de VW dealers in de weide omgeving reageerden als een slechte huisarts die je in het weekend belt om een visite. Simpel, maar het bleek dat met het ontkoppelen van een accuklem de auto-elektronica weer op orde was te krijgen. Dit was voor mij het moment waarop ik besloot na deze trip op zoek te gaan naar een Oldtimer aangezien daar computers gelukkig niet de dienst uit maken. Met weemoed denk je terug aan tijden dat je een vochtige neus (verdeelkap) zelf nog kon oplossen (zelfs ik). En dat je kunt zien waar de bougies zitten…… We bezoeken woensdag een oude villa, bewoond door een uniek en excentriek echtpaar. Een “malle Pietje” als “gentleman with honour”. Donderdagmiddag bezoeken we de enige whiskystokerij van Wales in Pendery nadat we die ochtend in “The Valleys”het gebied van de oude kolen- en ijzerertsmijnen gekruist hebben. Eind van de middag passeren we Breacons National Park, een woest en vrijwel bomenloos natuurgebied. Het weer is, zoals je mag verwachten in Groot Brittannië, sterk wisselend. Zon, regen en wind. De temperaturen zijn goed te doen. Menigeen was met een cabrio en slechts enkelen reden de gehele week met open dak. Met name Leo Metselaar en zoon Jan dwingen hier respect af met de open Burton in weer en wind. De overige cabrio rijders lieten het soms afweten, waaronder ook wij in onze Mini. Een beetje regen levert geen probleem op, als je de gang er maar in houdt. Elke avond werden er in het hotel prijzen uitgereikt. Op deze laatste avond blijkt tot ieders verbazing dat eenieder met een categorieprijs naar huis gaat. Hans en Bert ontvingen van de organisatie nog een steeksleuteltje 14 zodat ze in vervolg zelf de problemen met de Lupo kunnen oplossen. Klemmetje los, weer vast maken en rijden maar. We hebben ze daarna niet meer gezien dus…… Hans is chauffeur op een Grolsch combinatie, verstand zal die wel hebben….. van bier? Die dag was het weer samen uit samen thuis. Vrijdag de 23e vertrekken we alweer naar Stena Line in Harwich. Deze dag is het stevig doorrijden aangezien er bij de meeste mensen wel wat mis ging. Het is niet te herleiden waar de fouten gemaakt zijn maar aangezien het toch de laatste dag is durven we nu toch naar Nico en Marwi te wijzen. Was het die dag niet ėėn klein foutje in het verder zo mooie routeboek??? Het is meteen vergeven, ze verdienen een groot compliment voor de perfecte organisatie van dit zeer geslaagde auto-evenement. Leo Hegeman Belevenissen tijdens de CAR rally 2009. Vol goede moed vertrokken mijn vrouw en ik op woensdagmiddag 23 september jl. naar Hoek van Holland om ons daar te melden op de terminal van de STENA Lines voor de overtocht naar Engeland. Ongeveer twee weken daarvoor hadden wij van de organisatoren Nico en Marwi het routeboek voor de CAR rally 2009 ontvangen. Ons echt voorbereiden, hebben wij niet gedaan. Wel hebben wij thuis het mooi verzorgde routeboek met veel interesse door gebladerd. Het zag er goed uit!! Toen wij om ongeveer 19.00 uur bij de terminal aankwamen, zagen wij dat Piet en Ineke van der Veer al waren gearriveerd. Na een korte begroeting en omdat we niet eerder aan boord konden dan 20.30 uur, besloten wij nog even naar de Nieuwe Waterweg te rijden om daar de grote zeeschepen binnen te zien varen. Toen we terug bij de terminal waren, zagen we dat de meeste deelnemers waren gearriveerd. Slechts enkelen kenden wij van gezicht. Na een hartelijke begroeting en nog even te hebben gewacht op de twee later komende equipes, werd er gezamenlijk ingescheept en konden we de boot “inrijden”. Aan boord bleken we een prachtige “hut” te hebben. Na een korte ronde over het grote schip hebben we vervolgens de “voorstellingsronde” gehouden in een van de vele bars aan boord. Het leek een erg mooie week te worden, omdat de stemming vanaf het begin erg goed was. Na een goed ontbijt aan boord, reden we de volgende morgen om 06.30 uur (Engelse tijd) van boord om via het mij zo bekende bol � pijl systeem naar onze eerste koffiestop te rijden. Omdat Alie en ik nog nooit in Engeland waren geweest en alleen adviezen hadden gekregen hoe ons te gedragen in het Engelse verkeer, besloten wij achter de meer ervaren deelnemers aan te rijden. Uiteindelijk is links toch iets heel anders dan rechts. Het ging vanaf het begin erg goed. Geen enkel probleem, totdat enkele equipes vóór ons uit zicht verdwenen en we alleen kwamen te rijden. Toen we even later ook nog een keer verkeerd reden, ben je blij dat de Engelsen over het algemeen heer in het verkeer zijn. Na korte tijd zag ik in de achteruitkijkspiegel de bestuurder van een grote bestelauto voortdurend met het grote licht knipperen. Wat bleek: Inderdaad Beukertje reed rechts in plaats van links. Snel naar de goede weghelft en even later rechtsaf! Ook dit ging goed omdat de tegenligger tijdig stopte en mij vriendelijk doch dringend aangaf, dat ik de buitenbocht moest nemen. Na deze blunders en bovendien volledig verdwaald op de smalle Engelse wegen, waren wij van plan om de organisatie te bellen en aan te geven dat we terug naar de boot en dan naar huis gingen. Gelukkig kwam het zover niet. Een beleefde Engelse dame tekende achter op ons routeboek de juiste route naar de koffiestop, nadat zij de foto van dit restaurant had herkend. We waren nog maar 8 kilometer van dit restaurant verwijderd. Door ons gestuntel hadden we meer dan een half uur tijd verloren. Bij de koffiestop aangekomen, waren alle andere deelnemers op de familie van der Veer na al weer vertrokken. Gelukkig namen zij ons de rest van de dag “op sleeptouw” en kwamen we vrij op tijd bij de lunchstop, waar ook de andere deelnemers ons hartelijk welkom heetten. Wel liet een aantal duidelijk merken, dat ze toch wel iets meer hadden verwacht van een ervaren uitzetter. Dezelfde middag werd een bezoek gebracht aan de Morgan fabriek, waar we van een prachtige rondleiding hebben genoten. Schitterend was het om te zien hoe rond een houten frame de auto met de hand wordt gebouwd. Na dit bezoek was het nog een kort stukje naar het schitterend gelegen Best Western Bank Hotel in Bransford. Ondanks dat het allemaal veel rustiger gaat dan met de Europarit (de afstanden zijn veel korter, de rusttijden veel langer) zijn de zoekfoto�s zeker zo moeilijk, te meer daar deze erg klein worden afgedrukt in het route boek. We hebben er de eerste dag dan ook helemaal niets van gemaakt. Onze tweede dag in Engeland voerde ons van Worcester naar Kendal en voerde ons over heel heel heel veel rotondes naar onze lunchstop in Matlock. In een oud textiel museum met winkels konden we van onze lunch genieten. Alie vond het jammer dat we maar zo weinig tijd hadden om te winkelen, dat resulteerde in het feit dat ik alleen aan tafel zat en nagenoeg alleen beide lunches naar binnen heb gewerkt. Vervolgens reden we via ongeveer 100 km snelweg langs Manchester naar Kendal, waar we tegen 17.30 uur in het prachtige The Castle Green Hotel aankwamen. In dit hotel hebben we drie volgende avonden en nachten doorgebracht. Fantastische diners en super goede Engelse ontbijten. Gewoon grandioos!!! De volgende morgen begonnen we na het ontbijt tegen 08.45 uur aan het volgende traject door het z.g. Lake District. Een schitterend mooie route door de hooggelegen heidevelden en ruige bergen. De eerste stop was op de Kirkstone Pass midden in dit mooie ruige gebied. Vervolgens over erg smalle weggetjes en door prachtig kleine dorpjes naar Cumbria voor onze lunchstop. Wat is het mooi in deze streek van Engeland. Prachtige uitzichten, afgewisseld door smalle wegen tussen de muurtjes en hoge heggen. Op de heuvels heel erg veel schapen, gescheiden door kilometers lange omheiningen van opgestapelde stenen. Gewoon heel erg mooi, vooral als het weer mee werkt. Iedere avond na het diner werden de dagprijzen uitgereikt. Erg mooi was, dat we iedere dag andere prijswinnaars hadden, zodat iedereen in de prijzen viel. De derde dag in Engeland reden we door de Yorkshire Dales National Park, dat bestond uit prachtige kalklandschappen met hoge heuvels. Opnieuw konden we genieten van prachtig mooie uitzichten, smalle wegen en pittoreske dorpjes. Tijdens deze route hadden de uitzetters erg veel zoekfoto’s in de route opgenomen. Tegen 15.00 uur kwamen we bij het Riply Castle aan, waar we onder deskundige leiding van een erg spraakzame Engelsman dit kasteel hebben bezichtigd. Vervolgens het laatste traject van deze dag met veel moeilijke zoekfoto’s. Ergens moesten we een foto vinden, van een aantal witte huizen in de verte en op de voorgrond een parkeerplaats. Opnieuw hadden we nagenoeg alle foto’s, maar deze was blijkbaar niet te vinden. Totdat we de parkeerplaats van het Green Castle Hotel opreden en Alie in de gaten kreeg dat hier deze bewuste foto was gemaakt Onze laatste dag in Engeland voerde ons van Kendal naar New Castle, waar we ons om 15.30 uur moesten melden om in te schepen voor onze terugreis naar Nederland. Wederom was de route schitterend en veel gemakkelijker te rijden van de voorgaande dagen, omdat er deze dag geen foto�s behoefden te worden gezocht. In tegenstelling tot de bootreis naar Engeland, die slechts zeven uur duurde, nam de overtocht van New Castle naar IJmuiden bijna zestien uur in beslag. Nadat we de volgende morgen na een fantastisch diner en ontbijt aan boord om 09.45 uur The King of Kopenhagen verlieten, hebben we in een restaurant in de haven van IJmuiden onder het genot van een kop koffie afscheid van elkaar genomen. Hierbij gaven Piet van der Veer en Ben van der Berg aan dat zij medio 2010 een reünie zullen organiseren, waar we in gezamenlijkheid aan kunnen geven wat het reisdoel in 2011 zal zijn. Voor ons was het een fantastische gewaarwording om Engeland op deze manier te zien, waarbij natuurlijk ook het mooie weer een belangrijke rol speelde. Wij willen de Marwi en Nico bedanken voor het organiseren van deze onvergetelijke dagen, waarbij het rijden door prachtig mooie gebieden werd gecombineerd met mooie bezoeken aan o.a. de Morgan fabriek, bezichtiging van een kasteel, het bezoek aan een motormuseum en andere mooie activiteiten. Tijdens de rit hebben wij hen aangegeven, dat wij de volgende keer (bij leven en gezondheid) zeker weer van de partij zullen zijn. Nico en Marwi hebben voortdurend aangegeven, dat tijdens de Car Rally het wedstrijd element van geen waarde is en dat het enkel een rit is voor de gezelligheid en om samen door mooie gebieden te toeren en van de mooie natuur en uitzichten te genieten. Wij zijn het HELEMAAL met hen eens. Tijdens onze laatste avond in The Green Castle Hotel werden wij allemaal nog verrast door een leuk aandenken aan deze trip, die door Marwi en Nico werden uitgereikt. Ook werd deze avond het algemeen klassement bekend gemaakt. Ondanks het gegeven, dat het wedstrijd element niet belangrijk is, deed het ons toch wel goed, dat wij met 900 punten de winnaars waren van de Car Rally 2009. Te meer daar ik bijna voortdurend werd geconfronteerd met het feit dat ik een van de uitzetters ben van die moeilijke en zware Europarit. Tot slot willen wij Marwi en Nico bedanken voor het organiseren van deze prachtige rit, de mooie dagen en de bijzonder goed verzorgde onderkomens. Natuurlijk ook ALLE andere deelnemers hartstikke bedankt voor de goede en gezellige sfeer. Wij zijn de volgende keer WEER van de partij. CAR RALLY 2007 Van 12 t/m 18 september is al weer de 8e CAR RALLY verreden. Dit evenement is elke keer als deze weer wordt verreden een groot succes. Een aantal jaar geleden zijn wij met de “actieve” rittensport gestopt maar de CAR RALLY is op onze agenda blijven staan en hier kijken Wilanda en ik altijd naar uit. Ook dit jaar keken wij er erg naar uit, maar dat komt ook doordat wij 10 jaar geleden zelf in Zweden woonden en het wel erg leuk vonden om nog wat plekjes van het land te zien waar we zelf ook nog niet geweest waren. De eerste dag begon zoals de laatste jaren gebruikelijk met de samenkomst van de deelnemers bij Van der Valk in Borne. Hier werd onder het genot van een kopje koffie kennis gemaakt met de nieuwe deelnemers Frans en Diny en Gerard en Wil. Uiteraard werd er ook even bijgepraat met de “oude” bekenden welke al meerdere ritten hebben meegereden. Vervolgens op weg naar Kiel voor de overtocht. Iedereen was ruim op tijd aanwezig en het inschepen verliep vlotjes. Eenmaal aan boord konden we gebruik maken van het koud en warm buffet, inclusief wijn en bier, wat al direct rijkelijk vloeide. Toen onze tijd er op zat werden we tot tweemaal toe gesommeerd om het restaurant te verlaten, waarna we uiteraard op weg gingen naar de bar met live muziek. Het duo “Double Trouble” zorgde voor de muzikale omlijsting en zelfs een gouwe ouwe CAR RALLY hit “Who the f*ck is Alice” werd gespeeld en door de deelnemers van het eerste uur luidkeels meegezongen. Na het ontbijt op de boot volgde de ontscheping en gingen we op weg naar de eerste koffiestop. Hiervoor hadden Nico en Marwi dezelfde stop uitgekozen als twee jaar geleden toen de reis naar Noorwegen ging. Wat een verschil! Twee jaar geleden stormde en regende het hier en nu konden we buiten genieten van de Zweedse zon. Het hele stel was hier weer compleet, dus we waren niemand kwijtgeraakt op de boot of bij de ontscheping. Vanaf de koffiestop ging het op weg naar de SAAB Fabriek in Trollhättan. Na een korte presentatie in de ontvangstruimte nam onze gids als een heuse SAAB koningin plaats op haar troon in ons treintje dat ons door de fabriek reed. Foto en video waren niet toegestaan. Naast een indruk van hoe auto’s worden gemaakt (dit was mijn eerste bezoek aan een autofabriek na het bezoek aan Morgan in 1993 en dit was toch anders) vertelde de SAAB koningin allerlei wetenswaardigheden van SAAB. Ze waren de eerste die de turbo toepaste in personenwagens en tevens de eerste die auto’s af fabriek van veiligheidsgordels voorzagen. Daarnaast vertelde zij dat hier naast de SAABS ook de Cadillac BLS wordt gebouwd op het onderstel van de SAAB 9-3. Na de SAAB fabriek gingen we op weg naar Arvika voor onze eerste overnachting in Zweden. De tweede dag werden direct de binnenwegen opgezocht en via wat mooie gravelweggetjes kwamen we bij onze eerste koffiestop aan. Dit was een oude Finse nederzetting met bijzondere huisjes en een museum. De uitbaters vertelden ons ook nog wat over hoe het leven hier was vroeger. Vervolgens op weg naar “The Dutch Mountain”. Een horecagelegenheid die eigendom is van Nederlanders die vorig jaar naar Zweden geëmigreerd zijn. Hier werd ons door Nico en Marwi een “kleine” Zweedse lunch aangeboden, zo “klein” dat de meeste het niet volledig op konden. Na de lunch zijn we doorgereden via Mora (nee we hebben Cora niet gezien) naar Nusnës waar we een demonstratie kregen van hoe de Dalarna paardjes gemaakt worden. Deze paardjes zijn zo ongeveer voor Zweden als wat de klompen voor Nederland zijn. Zelf hebben we er ook een gekocht in de periode dat we in Zweden woonden dus wij vonden het heel erg leuk om nu te kunnen zien hoe ze gemaakt werden. Na de demonstratie en de nodige aankopen werd de reis voortgezet naar hotel Dalecarlia in Töllberg waar me mochten inchecken voor 2 nachten. De volgende dag zijn we naar de kopermijn in Falun geweest zo’n beetje het meest oostelijk stukje van onze route deze keer en toevallig ook het meest westelijke puntje wat wij in 1996 zelf ook al hadden bezocht. De rondleiding was echter veel uitgebreider geworden en er was nu ook een bezoekerscentrum bij. Nadat we allemaal een verplichte regencape en helm hadden aangedaan (waardoor we niemand meer konden herkennen) gingen we via de Koninklijke trappen naar beneden. We hebben een klein deel van het immense gangenstelsel doorkruist. Vanaf 55 meter diepte zijn we met de lift weer omhoog gekomen. In de middag hebben we kennisgemaakt met de stilte op de Zweedse wegen. Lange wegen zonder verkeer je kunt het je in Nederland niet meer voorstellen. De vijfde dag was weer een spectaculaire dag! We reden eerst wat door de omgeving vol met de typische rode Zweedse huisjes op weg naar het motor en nostalgiemuseum in Gröngesberg. Net voor het museum was er een extra stop ingelast om te gaan karten op een buitenkartbaan. Dit werd aangeboden door de equipe Huub en Ina! (Hiervoor nogmaals onze dank). Voor mij was dit de eerste keer dat ik in een kart stapte wat met mijn postuur nog niet echt meevalt. Ik werd dan ook naar een “extra” grote kart doorverwezen. Nadat alle motoren gestart waren konden we van start. Ondanks het feit dat ik nog nooit in een kart had gezeten maakte ik een superstart waar Fernando Alonso jaloers op zou zijn en lag ronden lang aan kop en er kwam zelfs iemand in het zicht die ik zou gaan “lappen”. Tot mijn grote teleurstelling vloog net Huub Mali zelf voorbij, maar Huub is natuurlijk gewend aan kleine auto’s en laagvliegen. De heat van 10 minuten was zo voorbij en ik was een ervaring rijker. Na afloop probeerde iemand mij nog uit de kart te hijsen, maar dit leek niet echt te lukken dus ik heb me er maar uitgerold. Tijdens de 2 e heat waren er redelijk wat dames aan de beurt. Roelie, Steef en Wilanda en daarnaast de coryfeeën Piet en Ben. Het was een ware strijd tussen die twee. Uiteindelijk had Ben de snelste tijd, op de voet gevolgd door Huub uit de 1 e heat en Piet de 3 e tijd. Het was een bijzondere ervaring en gelukkig was het droog gebleven. Nog geen half uur later viel de regen met bakken uit de hemel! Na het karten was het de bedoeling om naar het museum te gaan maar sommige mensen waren zo opgewonden van het karten dat ze het museum totaal zijn vergeten. Het motor museum was niet groot maar wel leuk. Het nostalgie gedeelte bestond uit van alles en nog wat, wat de afgelopen 50 jaren is gebruikt. Je waande je eventjes in vroeger tijden. De zesde en laatste dag in Zweden stond uiteraard in het teken van op tijd bij de boot zijn. Dit is in het verleden ook wel eens misgegaan (Frits!) vandaar dat we al tijdig richting Gotenburg afzakten. De koffiestop was bij een ander Nederlands stel wat naar Zweden is geëmigreerd en een jeugdherberg met camping is gestart op een eigen eiland. Ze werden door Roelie nog herkend van een televisieprogramma over mensen die gaan emigreren. Net voor de lunchstop ging het nog een beetje mis bij een aantal deelnemers. Zij misten de juiste afslag en reden daardoor de snelweg de verkeerde kant op. De deelnemers die wel goed gingen werden getrakteerd op een heuse wegafsluiting zonder duidelijk omleidingen maar uiteindelijk was eenieder op tijd bij de Volvo fabriek in Gotenburg voor nog een rondleiding. Dit was voor mij als al bijna 15 jaar trouw Volvo rijder natuurlijk een hoogtepunt. De rondleiding bij Volvo was duidelijk beter georganiseerd dan bij SAAB. Wat daarnaast opviel was dat vooral de fabriek minder rommelig was. Na de rondleiding nog even wat geshopt in de Volvo shop en zo kan het dus geburen dat een mini rijdster in een “Volvo for life” design jasje rondloopt. Iedereen was weer tijdig in de haven aanwezig alleen het inschepen verliep heel erg rommelig. Zo kon het geburen dat de eerste deelnemers al een uur aan de borrel zaten voordat de laatste aan boord waren. Na het diner uiteraard nog een borrel gedronken in de bar en er werd zelfs door zo ongeveer alle deelnemers een dansje gemaakt op de dansvloer. Vervolgens werd door iedereen het instructieboekje van Porsche bestudeerd om uit te zoeken hoe in hemelsnaam het (bewegings)alarm uitgeschakeld kon worden. Dit omdat Ben klachten had gekregen van de bemanning over het alarm wat continu stond te loeien. Het officiële afscheid was de volgende dag weer bij van der Valk in Borne maar omdat wij de andere kant uitgingen hebben wij op de boot al van iedereen afscheid genomen. Bij deze willen we alle deelnemers nogmaals bedanken voor hun bijdrage aan deze gezellige rit en Nico en Marwi hartelijk dank voor de fantastische organisatie. Hopelijk zullen jullie nog vele gezellige CAR Rally’s organiseren. Het was weer uit de kunst! Johan en Wilanda Bakker Car-rally 2007 Zweden Wat vooraf ging:…… Een telefoontje, begin dit jaar, van onze vrienden uit Bemmel: “Wij zijn van plan deel te nemen aan een autorally naar en in Zweden in september as.. Voelen jullie ervoor om mee te gaan?” We waren meteen enthousiast, wegens goede herinneringen aan onze vakanties daar. Hadden meteen visioenen van uitgestrekte bossen, elanden, prachtige stille meren en wegen, waar je slechts af en toe een tegenligger ontmoet. Het keurig verzorgde routeboek, dat ons toegestuurd werd, verhoogde de animo. “Een toertocht zonder wedstrijdelement waar gezelligheid voorop staat met toch een beetje autosport”, dat stond ons wel aan. Rijden met het bol-pijl systeem was echter totaal nieuw voor ons en daarom eerst maar even meegedaan, zij het aarzelend, aan een oefen-Europarit in Hellendoorn. Het einde haalden we niet, dus voor de zekerheid toch maar gauw een Tomtom aangeschaft. Als navigator, met totaal geen ervaring , moet je wel op alles voorbereid zijn. Op de eerste dag is het verzamelen om 10 uur in Borne in het Van der Valk hotel/restaurant. We zijn erg benieuwd wie onze mede-rijders zullen zijn. Hopelijk zijn het niet van die ruige stofbijters. Wat een opluchting en verademing. Het bleken gewone burgers te zijn, vriendelijk, goedlachs en met een uitgesproken liefde voor autorijden en, evenals wij, vast van plan om er een gezellige en fijne week van te maken. Een dat laatste is volledig gelukt. Vanaf de eerste stop klikte het en voelden wij ons volledig geaccepteerd. Soms leek het wel “Sinterklaas”, want we werden nog al eens verblijd met cadeautjes. Een probleemloze bootreis van Kiel naar Goteborg. Vervolgens naar Arvika, met tussendoor diverse stops. We rijden eerst richting Oslo. Het routeboek waarschuwt voor te snel rijden. In Zweden wisselt de toegestane snelheid herhaaldelijk en varieert dan van 30- 50- 90- 100- 120 tot 130 km. per uur maximaal.Niet zo aantrekkelijk voor de doorgewinterde autosporters. Verder weer, speurend naar herkenningspunten aan de hand van foto’s. Na een interessante rondleiding en een bezoek aan de SAAB-fabrieken, komen we bij Mellerud, waar we de middagstop hebben. Hier kunnen we gelijk het sluizencomplex bekijken van het Dalslandkanaal. Daarna op naar het voortreffelijke hotel “Oskar Statt” Torggatan 9 in Arvika. De volgende dag naar Töllberg over deels onverharde wegen. Van de mooiste natuur genietend, waarin veelal geen mens, auto of huis te zien was. Heel interessant was de koffiestop bij een primitieve stulp, gelegen in een afgelegen gebied, ergens in the middle of nowhere, waar veel Finnen zich gevestigd hebben. Hier werd door 2 struise vrouwen in gebrekkig Engels de geschiedenis van het , door de Finnen bewoonde gebied, uit de doeken gedaan. Het was daar heel authentiek en we hebben er dan ook heel wat foto’s gemaakt. Het toilet was ergens buiten en nog een ouderwetse dubbele “poepdoos”. De lunchstop was ook weer verrassend : bij de Nederlandse Astrid en Piet, die ons in hun restaurant “Dutch moutain” een heerlijke maaltijd voorzetten. Verderop brachten we nog een bezoek aan de plaats waar de Dalarna-paardjes worden gemaakt. Weer met deskundige uitleg door een van de 2 zoons van de oorspronkelijke eigenaar. Al rijdend bleek dat je toch wel heel geconcentreerd de vierkantjes met de bolletjes en pijltjes moest volgen, want fout uitkomen lag steeds op de loer. Geen tijd om de recent gemaakte foto’s te bekijken of om een cd te beluisteren. Nee, elk gereden vierkantje afstrepen en speuren naar bijv. de melkbussen en de eventuele zonnewijzers op de foto’s. Rond vijf uur kwamen we in Tallberg aan bij hotel ” Dalecarlia” , riant gelegen aan het schitterende Siljanmeer. Hier zouden we 2 x overnachten. ‘s Avonds na het diner even een wandelingetje gemaakt in de donkere omgeving van het hotel en toen gebeurde er een malleurke. Een stoeprand gemist, gevallen en de volgende dag een dikke, zeer pijnlijke enkel. Doorverwezen naar het ziekenhuis (even naar Mora, 52 km verderop) om foto’s te laten maken. Niets gebroken en met 2 krukken weer terug naar het hotel in Töllberg. De gezongheidszorg in Zweden blijkt voortreffelijk te zijn, want na anderhalve dag was alle pijn grotendeels over gelukkig. Voor ons was die vierde dag een vrije rustige dag De anderen maakten een tocht rondom het Siljan meer, met bezoek aan de kopermijn van Falun. Daar kreeg de groep, na 55 meter in de mijn te zijn afgedaald, een interessante rondleiding. Warm aangekleed, want het was daar beneden maar 5 graden. Na dat bezoek zijn ze nog naar het Noordelijker gelegen plaatsje Orsa gereden , om nog hoger het verste noordelijke punt te bereiken van deze Car-rit. Met mooi uitzicht over het dal. Afzakkend richting Mora en na een verfrissingsstop bij Turistinfomatio *Museum *Cafe *Matstalle op het schiereiland Solleron, waar ook nog een vikingmuseum te bezichtigen was, reden ze weer terug naar Tallberg. De volgende dag weer terug, via de mooiste verharde en onverharde wegen naar Arvika. Tussendoor genoten hoe fanatiek door de echte rally-rijders de kartsport beoefend werd (een verrassing waar bepaalde personen eindelijk hun hart konden ophalen aan zo snel en zo hard mogelijk racen. Wij en het echtpaar van de rode Mini Cooper misten door ons enthousiasme het Motor & Nostalgie museum daar vlakbij. En ons steeds maar weer verwonderd afvragend hoeveel tijd en energie het niet gekost moet hebben om dit alles tot in de kleinste details te organiseren. Hulde aan de uitzetters! De laatste dag in Zweden weer richting Goteborg. Via Bengtsfors, Uddevalle en het schiereiland van de streek Bohuslën. Vermeldenswaard is zeker de koffiestop die dag bij “Alcatraz Gustavfors.” Een energieke jonge Nederlander heeft het aangedurfd daar aan de kop van het Dalslandkanaal, een prachtig midden in het merengebied gelegen leegstaande fabriek op te kopen. Daar runt hij nu zeer succesvol een outdoorbedrijf, een camping en een eenvoudige hotelaccomodatie. Veel Nederlanders vestigen zich in Zweden, zo vertelt hij, om van het drukke, volle en gestresste Nederland verlost te zijn. Wij voelden ons inmiddels echte rallyrijders en het bol-pijltje systeem kende, op enkele ingewikkelde punten na, geen geheimen meer voor ons. Een bezoek aan de VOLVO-fabrieken was de laatste activiteit in Zweden. Waarschijnlijk vanwege de enorme grootte van de onderneming ging de rondleiding met het treintje in een razend tempo door de fabriek heen. Menigeen droomde over het in bezit hebben van de mooiste en exclusiefste exemplaren. Want daar worden in snel tempo en in goed georganiseerd teamwork wonderen van rijdend materieel gewrocht. De Stenalijn boot bracht ons weer terug naar Kiel en na een race tegen de klok was het hartelijk afscheid in Borne, met een tot ziens op de reunie 2008. Conclusie: een pracht tocht met heel fijne mensen tot in de puntjes georganiseerd. Bedankt allemaal. Wil en Gerard Markhorst. Ervaring met de CAR-rally 2007 Dank zij de uitzetters Nico en Marwi Peterse heb ik goede herinneringen aan Zweden en enig inzicht gekregen in de ligging en de natuur van het land. De afstand was totaal 2474 km. waarvan al 2x 462 km naar en van Kiel, waar we de nachtboot naar en van G�teborg namen. Gereserveerde tafels dus de stemming van saamhorigheid kreeg een goede start. Om 09.00 uur was de afvaart, die nogal wat tijd in beslag nam. Er stonden wel 6 beambten in een rij om elke bestuurder een blaastest af te nemen. Dat veronderstelt dat internationaal kennelijk velen een drankprobleem hebben. Vanzelfsprekend waren de CAR-rijders clean en ging de reis van start met een zeer beheerste snelheid, noodgedwongen! Dat bleef zo, ook op binnenwegen loerde ik tersluiks op de km.-teller en heb ik Piet vaker dan ooit geboden zich aan de voorgeschreven snelheidsgrens te houden. Wel heeft hij op een stille prutweg “hoog spel” gespeeld door samen met Huub en Ina van meerdere loopings in het wegdek te genieten. We waren allen gewaarschuwd voor hoge boetes bij overtreding. Zo hoorden we van 2 Nederlanders die het gezellige restaurant “Dutch Mountain” runnen in Malung, dat het in Finland anders is geregeld. De boete wordt daar berekend naar het inkomen, zo moest iemand eens 2 % van z’n inkomen, € 150.000, betalen. In Gustavsfors hadden we de laatste lunchstop. Gerund door een Nederlands echtpaar dat een paar jaar geleden een vrijetijdscentrum is begonnen. Hij was 30 jaar bij de politie werkzaam en had behoefte aan een nieuwe uitdaging. We werden heel gastvrij ontvangen. Ik heb me erg uitgesloofd om de foto’s allemaal te vinden, wat aanvankelijk goed lukte, de einduitslag was hoopvol, d.w.z. veel beter dan we gewend zijn. Er was elke dag een excursie gepland waaronder een bezoek aan de Saab en Volvo fabriek en aan een kopermijn in Falun. Onder auspiciën van de A.S.V.H. was het opnieuw boeiend om deel te nemen aan de Car-rally 2007. Ine van der Veer De uitzetters, Marwi en Nico Peterse, in de kopermijn CAR – Noorwegen 2005 (dure drank, hoge snelheidsboetes, maar schitterende natuur!) Dit is wel heel erg compact gezegd hoe wij Noorwegen beleefd hebben tijdens de CAR Rally 2005. Om de twee jaar wordt de CAR Rally georganiseerd, waarbij we nu voor het eerst overstaken naar Scandinavië. Andere jaren was Engeland, Schotland of Ierland de bestemming. Nu echter hadden onze uitzetters, Nico en Marwi Peterse, een tocht uitgezet richting de Noorse fjordenkust. Ruim van te voren werd ons weer het schitterende routeboek toegestuurd, zodat de voorpret al kon beginnen. Het boek was ruim voorzien van informatie over de plekken die we zouden bezoeken, met een route die met het eenvoudige bol/pijl systeem aangegeven werd. Dinsdagmorgen was het verzamelen bij hotel v.d. Valk in Hengelo. Een bonte groep “autoliefhebbers” verzamelde zich. Waarom liefhebbers tussen haakjes, domweg omdat de meesten deelnemen vooral vanwege de gezelligheid ( heb je ooit een autoliefhebber zien kiezen voor een Renault Scenic?). Gezelligheid staat dan ook hoog in het vaandel van de organisatie, die dan ook geen middel onbenut laat om het ons naar het zin te maken. De eerste etappe ging dan ook via de Duitse autobahn naar Kiel om daar de boot te pakken naar Göteborg. In goede traditie van de CAR was natuurlijk een ruim tijdschema gehanteerd en waren 2 stops gepland. Op de autobahn was het nog even mogelijk de snelheid tot 180 op te laten lopen, helaas was dat de volgende dagen wel wat anders. Ingescheept werd er om 18.00 uur echter niet voordat toch de eersten even de weg kwijt waren in het drukke Kiel. Op de boot bleek dat het bijzonder rustig was met het aantal mensen aan boord, één eetzaal was maar geopend, waar wij ons tegoed deden aan een uitgebreid buffet waarvan er de volgende dagen nog velen volgden. Drank was aan boord nog relatief goedkoop, ook in de shop aan boord. Dat daar veel gebruik van werd gemaakt bleek uit het feit dat de steekwagentjes broederlijk naast de treetjes bier te koop stonden. De avond aan boord werd gebruikt om nog even te genieten van de “goedkope” drank en bij te praten. Na een behoorlijke onrustige nacht, volgens mij was Vanessa haar trilplaat aan het testen in het ruim, vroeg weer op voor een uitgebreid en stevig ontbijt. Om 09.00 uur van boord waarbij het gigantisch waaide en regende. Scandinavië gaf z’n visitekaartje af. Bij de eerste koffiestop woei de buitendeur bijna uit z’n voegen. Op weg dus naar Noorwegen waar we in Zweden direct op de iets lagere max. snelheden stuiten. Maar nog niets vergeleken met Noorwegen, waar 90 op een vierbaansweg max. snelheid is. Tussendoor nog even de olympische schaatshal in Hamar bezocht, indrukwekkend maar erg koud. Na een prima diner in ons hotel in Skeikampen, een groot Noors Skigebied, werden de eerste biertjes uit de privé voorraden soldaat gemaakt. De volgende morgen stond ons een groot traject te wachten over gravelpaden, die gelukkig meer kwaliteit hadden dan die tijdens de Europarit. De snelheden bij sommige deelnemers hadden dan ook een hoog Peter Solberg gehalte. Compleet uitgestorven mooie gladde paden met schitterende natuur, en de zon liet zich zien. Ook moesten er nu foto’s gezocht worden, maar opvallend was dat sommige bestuurders vooral de bijzondere auto’s langs de wegkant opmerkten die natuurlijk op geen één foto voor kwamen. Richting de Trollstigen ging het langs de Slettafossen waterval en de Kylling spoorbrug. In de stromende regen arriveerden we op de Trollstigen Camping waar we onze intrek namen in enkele huisjes, om het Noorse kamperen te erva-ren. Een ruim gesorteerde winkel en goed restaurant maakten deel uit van de camping dus aan luxe geen gebrek, maar ja die regen. Och, na enkele biertjes slaapt een mens toch overal, en het is zo knus, in een stapelbed. ‘s Morgens is het nog steeds niet droog, en de toppen van de bergen lijken wel oliebollen met poedersuiker bedekt. Helaas blijkt dit iets meer dan alleen poedersuiker te zijn, want de uitzetters keren onverrichter zake terug van de pas omdat er 25 cm sneeuw ligt. Helaas moeten we nu van de omrijroute gebruik gaan maken die in het routeboek vermeld staat. We gaan richting het Geiranger fjord, en het bijbehorende fjordmuseum. Onderweg komen we weer schitterende vergezichten tegen. Ook maken we voor het eerst kennis met de veerboten die verscheidene plaatsen met elkaar verbinden. Het hele deelnemersveld schuift dan ook weer in elkaar bij zo’n overtocht en achter elkaar aan gaat het dan richting het fjord museum. Na de lunch in het museum helaas weer problemen vanwege de sneeuw, het beroemde uitzichtpunt is ook door de nachtelijke sneeuwval niet te bereiken. Alleen Piet had op sneeuw gerekend en winterbanden gestoken. Echter alle deelnemers op sleeptouw nemen zou waarschijnlijk het “Hondaatje” teveel worden. Door de uitzetters werd een winkelcentrum in Loen, waar we de nacht doorbrachten van harte aanbevolen. Ik denk echter dat de Hema zijn expansie maar op het noorden moet richten, want dit leek gewoon nergens op. Maar ja als je niet veel gewend bent, ben je natuurlijk al gauw blij met één soort kussentjes ook al zijn ze tijgerprint. Het hotel had gelukkig wat sterren meer dan het winkelcentrum, en wij Hollanders deden natuurlijk weer ons best het totale buffet soldaat te maken. Gelukkig is het de volgende morgen droog en gaan we richting Skei waar we onze koffiestop hebben. Drinken en eten we dan alleen tijdens de CAR, nee er wordt dus ook nog gewinkelt want toevallig ligt het restaurant boven een schitterende souvenirwinkel. Aangezien Ina blijkbaar aan één Troll in de auto niet genoeg heeft werden er meteen een hele rits van die kereltjes gekocht, waarna gelukkig de limit van de creditcard bereikt was. Blij de Mini meegenomen te hebben vanwege de beperkte bergruimte, gaat het richting het gletsjermuseum in Fjaerland. Hier wordt een beeld gegeven van het ontstaan, de natuur rondom, en toestand van de Noorse gletsjers. De middag voert ons door een stuk hoogvlakte met diverse tunnels en we komen tot een hoogte van 1300 m. Waar we toch ervaren dat de winter zelfs voor Noorse begrippen vroeg is. Richting Ardalstangen gaat het waar de organisatie een hotel met zwembad voor ons geboekt heeft. Helaas blijkt het om een buitenbad te gaan dat nu voor de lokale visserij wordt gebruikt. Redelijk op tijd wordt de kamer opgezocht want rijden/eten/drinken/shoppen is vermoeiend. Vliegen, ja dat gingen we doen op dag 6 . Nee, niet het bekende laagvliegen met onze Ini Mini maar echt hoog met een helikopter. 10 minuten voor iedereen in een 4 persoons helikopter. Een verrassing van de organisatie voor ons. In Beitostolen zou het moeten gaan gebeuren aan het einde van de middag. Het eerste gedeelte van de morgen was koud, mistig en er viel sneeuw. Bij de eerste koffiestop stonden er waarachtig allemaal tentjes rond het restaurant in het kader van een filmfestival, een behoorlijk koude bedoening. Dan boven de boomgrens onmetelijke vlaktes met hier en daar uitstekende rotsen, kleurige mossen, koude gure wind, schitterend om ook eens van boven te zien. De chauffeur van de helikopter wachtte al op ons bij het hotel en bracht ons naar de landingsplaats. De groepjes werden samengesteld en Ina, Roelie en ik zei de “co-piloot” mochten de spits afbijten. De piloot kon een aardig woordje Nederlands en legde ons uit hoe het e.e.a. in werkte. Het was een schitterende ervaring die voor ons gevoel langer duurde dan 10 minuten. Met 220 km/u kun je dan ook in korte tijd veel afstand overbruggen, en geen flitspaal te zien! Helaas was de bar ‘s avonds niet open maar drank was voldoende voorhanden. Natuurlijk had een ieder een voorraadje uit Holland meegenomen, en dat moest natuurlijk op. Och, en dan was er nog de prijs voor degene die de meeste foto’s had gevonden. Johan en Wilanda gefeliciteerd, maar wanneer houdt dat beginnersgeluk nou is op?? En dan onze Dick, de “snelheidsmaniak” die met zijn Renault Scenic 10 km. te hard reed in een dorpje. De politie was onverbiddelijk en de acceptgiro is onderweg. Roelie nog bedankt dat je die foto miste voor dat dorpje en Ben moest draaien, anders waren wij het haasje geweest net als Dick. Maar aan alles komt een eind, en het was nog een eind naar Göteborg. De volgende morgen vroeg op om de boot te halen. Zonnig en lekker weer af en toe, maar tergend langzaam over twee baanswegen ging het via Oslo naar Göteborg waar enkele van ons dicht bij de Volvo-fabrieken nog twee elanden tegenkwamen op de rijbaan. Helaas buiten de deelnemers om de enige “wilde “dieren die wij tegen zijn gekomen. Waaaaaanzinnig, was het weer van het jaar. Nico en Marwi bedankt voor weer een uitstekend evenement, bedankt deelnemers voor weer een aangenaam gezelschap, bedankt autoclub voor het gebruik van de faciliteiten. TOT ZWEDEN ? 2007 Huub Mali Ina Swarts ” Ini Mini” They really take care of you at the CAR 2003 Het zit er weer op, de CAR-rally, weer zo’n uniek evenement georganiseerd onder de vleugels van de A.S.V.H. Eigenlijk geeft het woordje rally, een ietwat foute indruk van dit evenement, omdat snelheid, meestal geassocieerd met het woordje rally, van ondergeschikt belang is. Maar het kindje moest een naam hebben. Het evenement, dit keer voor de tweede keer onderweg in Schotland is een uitvloeisel van de jullie welbekende Europarit. Jan en Gea Rutgers o.a. ‘één van de medeorganisatoren van de eerste Europaritten, zagen binnen de Europarit het competitieverhaal boven het gezelligheidsaspect uit stijgen. Dit deed hun besluiten, ook gesteund door een aantal ex deelnemers van de Europarit, om een rit naar Engeland te organiseren, waar ze de weg goed wisten door de meerdere keren dat zij hun vakantie daar hadden doorgebracht. Jan en Gea zijn dus de nestors van de C.A.R. Gezelligheid staat altijd voorop, en ook daarom werden bezoeken aan diverse automusea, autofabrieken, monumenten in de route opgenomen, waarbij voor het e.e.a. altijd ruim de tijd werd genomen. Persoonlijke hoogtepunten tot nu toe waren, het bezoek aan de Morgan fabrieken, race circuit Donington Park met het F 1 museum, Dublin city tour, Rally School Ireland. Bushmills whisky stokerij, Automuseum Beaulieu, etc. etc. Het is duidelijk niet alleen maar hele dagen in je auto zitten. Door het feit dat e.e.a. plaats vindt in Engeland/Ierland of Schotland, en dit continent door nogal een grote bak water van ons is gescheiden, is het organiseren logistiek/financieel behoorlijk omslachtig, zodoende is het ook een twee jaarlijks evenement met een beperkt aantal deelnemers. Nico en Marwi Peterse, ook oud deelnemers van de Europarit, en vanaf het begin deelnemers aan de CAR, hebben vier jaar geleden de organisatie van Jan en Gea overgenomen. Onze eerste reis met hen ging naar Ierland, waarna we ze weer over konden halen, ook de volgende trip te organiseren die ons weer naar Schotland voerde, ook al eens het reisdoel onder de organisatie van Jan en Gea. Schotland is echter zo uitgestrekt dat zonder problemen nieuwe routes door Nico en Marwi gevonden konden worden. Realiseer je wel dat door Nico en Marwi voor het evenement tweemaal Schotland aangedaan moest worden. Gelukkig hebben zij blijkbaar minder last van de deining van die ferryschepen dan mijn persoontje. 1 e keer t.b.v. het uitzetten zelf, 2 e keer ter controle van de route, en daarna natuurlijk de eigenlijke trip. Hotels werden besproken, pubs t.b.v. koffiestops, middaglunches, en teabreaks werden besproken en natuurlijke het inplannen van bezoeken aan bezienswaardigheden. Woensdagmiddag meldde zich het complete gezelschap in IJmuiden bij de terminal van DFDS seaways om de overtocht te aanvaarden naar New Castle, het beginpunt van onze trip. Twee weken van te voren hadden wij reeds de bescheiden ontvangen, waaronder het routeboek. (typisch iets wat je bij een Europarit niet kunt doen). Het gehele boek was uitgevoerd in kleur met bijzonderheden over de te bezoeken plaatsen, foto’s hiervan en van de pubs en hotels, verkeersregels, extra kaartjes waarin de route ingetekend was, en natuurlijk de route aangegeven door het beproefde bol/pijl systeem. Tevens t.b.v. een kleine competitie, bladen met zoekfoto’s. De ANWB zou het niet beter kunnen maken! Op het scheiden van de markt hadden zich nog twee equipes extra aangemeld, waardoor er nog het e.e.a. met hotels geregeld moest worden, maar dit bleek gelukkig geen onoverkomelijk probleem voor de organisatie. Na de inscheping en het betrekken van de hutten, werd bij het diner met elkaar kennis gemaakt, en werd men hier en daar weer bijgepraat, daar enkele deelnemers elkaar sinds de laatste reünie niet meer hadden gesproken. Je kon zeggen dat het een bont gezelschap betrof, m.b.t leeftijd en achtergrond, echter allen uit op een gezellige tijd . Na het diner konden wij in één van de bars genieten( en Hans in het bijzonder) van een Cubaanse salsa band die enkele heel bewegelijke dames in hun midden hadden. Ja, hoe merken ze nou wanneer het rokje te ver omhoog kruipt, Hans? De overtocht was rustig, dus iedereen kon genieten van een relatief goede nachtrust. ‘s Morgens aangekomen in Newcastle ging het eerst richting Hadrians Wall, de grensmuur tussen Engeland en Schotland uit de romeinse tijd. Direct werd de navigator al op de proef gesteld, door een kleine onvolkomenheid (c.q. niet opgelet) in het routeboek, en dan blijkt dat er op de Schotse autowegen veel minder afslagen zijn en wel erg veel rotondes. De beginners hadden geen slechtere start mee kunnen maken, en die wegwerkers waar je dan de weg aan vraagt die praten ook zo slecht twents, wel behulpzaam maor zo slecht te verstoan. Maar gelukkig blijkt dan toch iedereen de eerste koffiestop te hebben gevonden. Overigens voor de kennissen van Frederiek van der Kooij, die foto van de “wall” is het muurtje voor de pub, en heeft niets met Hadrian te maken. Het ging nu richting Glasgow waar na een lunch onderweg het transportmuseum werd bezocht, overigens was het weer gelukkig typisch Schots, het regende pijpestelen! Gelukkig was het museum ondergebracht in een grote hal, dus geen nood. Weer hadden wij weer een beetje moeite om de juiste weg te vinden, meerdere keren zag men dan ook dat gele scheurijzertje met Nederlands kenteken diezelfde spoorbrug passeren. Gelukkig door stug dezelfde straat te volgen reden wij Glasgow uit en kwamen we weer bekende situaties uit het routeboek tegen. Het ging richting Loch Lomond waar we de avond (pub), en de nacht doorbrachten. Na het diner hebben enkelen nog een voorstelling van een echte Schotse verhalenverteller bijgewoond, echter zelfs met behulp van een videocamera konden wij niet constateren of hij nou iets of niets aan had onder zijn kilt. De volgende ochtend richting de hooglanden langs het meer van Loch Lomond. In Inveray werd er weer gestopt voor koffie en voor een bezoek van een Jail (gevangenis) uit 1870. Hier werd zeer realistisch weergegeven hoe het e.e.a. werkte in zo’n gevangenis die dagen. Dan vraag je je af waarom hier zo’n ophef gemaakt wordt over twee personen per cel, in die tijd pasten er minimaal 20 in. Maar ja, toen had je nog geen T.V. en video, toilet en wasbak die er ook in moesten passen. De hooglanden in richting the Isle of Skye, een eiland door een brug met het vaste land verbonden. Het King Arms Hotel is onze slaapplaats voor twee nachten. ‘s Avonds een muzikaal programma voor de hotelgasten, de harde kern had zich echter alweer verzameld voor een pint in de plaatselijke pub, na het dorp verkend te hebben. De vierde dag, een rustige, die zoals elke morgen start met een full (vet) scotish breakfirst. Een hoeveelheid genoeg om de dag mee door te komen. De rit volgt een route langs de kust van het eiland, waar je schitterende vergezichten tegen komt, watervallen, en rotspartijen. Bij de koffiestop worden we voorzien van pancakes en scoons met jam and whipcream. De slanke lijn moest na de rit bij de meesten dan ook weer op orde worden gebracht. Op naar Duvegan Castle voor een bezichtiging van de tuin en natuurlijk het kasteel. Het is zonnig en droog: ideale weersomstandigheden. Voor de liefhebbers op de route nog een eventuele stop bij een whisky stokerij, voor een rondleiding. En natuurlijk zijn er altijd wel liefhebbers, wat is dat toch met die whisky? Een rustige dag die ons al weer op tijd bij het hotel bracht, waar we voldoende tijd voor het diner hadden om nog wat te shoppen. Dag vijf was voor ons wel haast qua landschap en rijbeleving de indrukwekkendste route. Hoe onherbergzaam en verlaten kan een streek zijn, nou, heel onherbergzaam en heel verlaten. We trekken verder noordwaarts langs de kust, en je vraagt je af, waar leven die paar mensen die hier wonen toch van. Geen “hond” kom je tegen op de smalle weggetjes, die overigens goed onderhouden zijn, en dus redelijk hoge gemiddelden mogelijk maken. Niet, zoals normaal, achter het stuur zittend, maar er naast gaat mijn bestuurster wel erg hard. Of lijkt dat alleen maar zo. Krijg toch wel een beetje klamme handen. Probeer maar wat van het landschap te genieten. De lunch en koffiestops geven mij weer de mogelijkheid wat bij te komen van het “mee rijden”. Zoals altijd zijn de stops weer met zorg uitgekozen, en vaak op schitterende locaties. De finish is in het Lovet Arms Hotel te Beauly, een plaatje in het hart van de high lands. Een echt Engels, of zo je wilt Schots hotel. Een lobby net alsof je bij iemand in de huiskamer terecht komt, een doolhof van gangen met dik tapijt op de vloer waar je dan je kamer moet zoeken. Een lift die ze volgens mij elke morgen nog op moeten winden, en door Bill�s “liftservice” wordt onderhouden (hoe verzin je een vertrouwenwekkende naam voor je bedrijf). Fawlty Towers valt erbij in het niet, in positieve zin. De aangrenzende pub is ook het domein van de local’s, waarvan er enkelen al behoorlijk aan de whiskeyfles geroken hadden, maar dat geeft het geheel alleen maar meer charme. De pub maakt een vast deel uit van het sociale leven in Schotland, door gebrek aan andere faciliteiten in de vaak kleine gemeenschappen. ‘s Morgens rijden we een lange route langs Loch Ness, weer opvallend weinig verkeer, waarna we weer de hooglanden in gaan. De koffiestop is bij een pottery, waar de dames in paniek zijn omdat ze ons nog niet zo vroeg verwacht hadden, vlug moet er nog wat cream voor de koffie uit het dorp worden gehaald. De kachel is binnen echter al hoog opgestookt, en de dames neuzen alweer in het bijbehorende winkeltje, terwijl de heren genieten van een stukje home made cake, een tafereel waar je gauw aan wendt tijdens de CAR. Met een gevulde buik gaat het dan richting de Famous Grouse distillery. Ja, weer whisky maar alleen maar bedoeld als rustplaats om even weer de auto uit te zijn. Ondanks de vele benzinestations die we passeerden, blijkt er toch iemand te zijn die bijna droog staat, en dat bij een distilleerderij. Tijd misschien om het eens met alcohol te proberen. Blijkt deze persoon achteraf nog een reserve can bij zich te hebben, en hij net zolang wil rijden totdat hij hem eens een keer kan gebruiken.” Us bint zunig” Dan gaat het gedeeltelijk over de snelweg richting New Lanark. Dit is een dorp c.q. een oude textielfabriek met alle bijbehorende gebouwen dat omgebouwd is tot een museum. Nijverdal ten Cate, alleen werkt daar dan niemand. In de gebouwen zijn winkels gevestigd plus een tentoonstelling die uit legt hoe het e.e.a. was georganiseerd in de textielindustrie die dagen. Het hotel bevond zich ook op hetzelfde terrein, en maakte vroeger ook deel uit van de fabriek. Wij werden allen voorzien van wel erg ruime kamers. ‘s Avonds vond de prijsuitreiking plaats van de fotocompetitie, Johan en Wilanda hadden wel erg hun best gedaan, en mochten als winnaars de “prijzen” mee naar huis nemen. Natuurlijk moesten de notabelen nog een woordje spreken, en moest daarna het e.e.a. beklonken worden. Volgens mij heb ik in een week meer van dat goudgele nat geconsumeerd dan in een heel jaar. Maar ja die glazen zijn zo groot en zo vol, het is toch jammer ze te laten staan. Vandaag gaat het weer richting New Castle. De afstand wordt grotendeels afgelegd over de autoweg. Echter voor de koffie en de lunchstop gaan we van de snelweg af, en hebben de uitzetters toch nog enkele spectaculaire weggetjes gevonden. Wel eens een Volvo een rare zwieper zien maken op het moment dat hij over een heuveltje “vloog”, en dat op een weg die een tiental van deze situatie had, je krijgt dan zo’n raar gevoel in je buik als de wieltjes iets loskomen. Overigens is Dhr. v.d. Veer ook wel iemand die van opschieten houdt. Ik heb toch behoorlijk wat respect voor z’n vrouw Ine gekregen, want je zult er maar naast zitten, goud voor oud (positief bedoeld). Het ging toch niet om snelheid zullen critici nu zeggen. Ja, maar snel kan erg gezellig zijn. We waren ruim op tijd voor de boot, en konden ons dan ook nog even verpozen in het winkelcentrum vlak bij de haven. Natuurlijk, werden de familie v.d. Veer en onze auto uitverkozen voor een grondige inspectie door de douane. Piet had de dame en de heer al gauw duidelijk gemaakt waar we mee bezig waren geweest in Schotland aan de hand van het routeboek. De interesse van de dame en heer ging dan ook meer uit naar onze gele Cooper, dan naar het feit of we soms illegale artikelen bij ons hadden. De overtocht deze keer was deiningmatig iets heftiger dan de vorige keer. Het koste nogal wat moeite om bij het buffet het eten op je bord en in je maag te houden. Sorry, ik overdrijf nu een beetje, maar van dat eten op het bord dat is waar. Bij aankomst in IJmuiden hebben we onder het genot van een bakje koffie, en de lucht van verse vis afscheid van elkaar genomen, tot de reünie in 2004. Hopelijk heb ik een beetje een indruk kunnen geven hoe wij dit evenement hebben beleefd, en dat was ook de opzet van dit verhaaltje. Misschien tot over 2 jaar. Hierbij wil ik van de gelegenheid gebruik maken alle deelnemers te danken voor het feit dat ze zeven dagen in ons gezelschap wilden verkeren, de A.S.V.H. danken voor de administratieve en publicitaire ondersteuning en natuurlijk Marwi en Nico voor een rit die helemaal toppie was. Huub Mali en Ina Swarts in het “Gele Gevaar” |